Eng hoor, zo’n OV-chipkaart… Nu kunnen “ze” steeds zien waar we heen reizen met het OV! Nu het nieuwe vervoersbewijs zo’n beetje definitief is ingevoerd (op Veolia-land na dan, belachelijk), staat iedereen opeens op z’n achterste benen dat “de privacy eraan gaat”.

Als je alleen even verder denkt, kon de NS al jaren nagaan wie waarheen reed. Elke keer als je een kaartje koopt, dan gebruik je namelijk je pinpas. In het algemeen gebruik je daarvoor steeds dezelfde pas en dus kan de NS kaartjes koppelen aan een pinpas.

Vervolgens hoef je maar een enkele keer geld-terug-bij-vertraging te claimen, om een specifiek kaartje te koppelen aan een naam en daarmee aan de pinpas waarmee dat kaartje is gekocht. Wellicht krijg je die informatie echter al veel eerder, want toen ik eens bij de lokale fietsenmaker een nieuwe band pinde, wist deze mij ongevraagd te vertellen dat ik meneer Luijten was. In ieder geval is de pinpas te koppelen aan een naam.

Hoe kan je dit voorkomen? Je kan je kaartje voortaan kopen met contant geld, maar let op! In de perfecte samenzwering zit de bank natuurlijk ook in het complot! Op een bankbiljet staat een serienummer, dit is gedrukt in een voor de computer extra goed leesbaar lettertype. Bij het uitgeven van de biljetten wordt geregistreerd welke serienummers met welke pinpas (of aan welke persoon) zijn uitgegeven. Als je deze biljetten vervolgens gebruikt om een kaartje te kopen, worden ze weer gelezen en kunnen we weer het kaartje koppelen aan een persoon.

We gaan nu dus eerst naar de Kiosk en kopen een beker koffie, zodat we nieuw, ongeregistreerd geld terugkrijgen. Daarmee kopen we nu ons kaartje… Wat een gedoe!

En dan komen we terug bij de OV-chipkaart: Ook hiervoor bestaat een anonieme kaart en zelfs wegwerpkaartjes die een beperkte geldigheid hebben. Maar dan wordt er geklaagd dat hier geen kortingen op kunnen worden gegeven en daarmee zijn we eigenlijk op de kern van de gevoelens gekomen: Geld!

Nederlanders geven hun persoonlijke gegevens maar al te graag weg voor een voordeeltje. Het is geen probleem als door een paar grote commerciële bedrijven een compleet profiel wordt gemaakt van al onze boodschappen voor een paar Airmiles. Als vervolgens onze eigen volksvertegenwoordiging met een zelfde plan komt, gaan we piepen. Rare jongens, die Nederlanders!

Het is schijnbaar een sport om alles wat Apple uitbrengt te bashen om alle functies die een nieuw apparaat niet heeft. Daarbij gaat de basher in kwestie volledig voorbij aan het feit dat hij (opvallend genoeg is het meestal een hij) misschien wel helemaal niet tot de doelgroep van het product behoort.

• 8 things that suck about the iPad
• 16 reasons the iPad sucks

Een favoriet argument is dat bezitters van de producten collectief leiden aan het Stockholm-syndroom. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar er zijn dus schijnbaar mensen die níet de hele tijd met een laptop op schoot willen zitten. Gelukkig zijn er ook andere geluiden te horen die het “gemis” van features wel weten te relativeren:

• Think the iPad sucks? That’s because it’s not for you
• Apple’s iPad: For what Audience?

Tenslotte nog een filmpje van 16 jaar geleden. Bedenk bij het kijken dat het web in 1994 nog in de kinderschoenen stond (Netscape en Opera werden pas in december dat jaar uitgegeven, de enige andere op dat moment was Mosaic, de allereerste grafische web browser voor de Mac en PC).

Ik denk niet dat de iPad gaat falen en wel precies om de reden waarom de iPhone niet is gefaald en de iPod niet is gefaald: Het doet wat het moet doen en het doet het simpel, dát is wat mensen willen. Het interesseert de gebruiker niet dat ze niet vier dingen tegelijk kunnen doen.

Net als Apple zie ik wel een markt voor iPad en we gaan over een paar maanden zien of het inderdaad succesvol wordt. Voorlopig is m’n MacBook nog prima, maar het zou zomaar kunnen dat de opvolger van Idéfix geen laptop is; een computer heb ik immers al in de studeerkamer staan. Of dat een iPad is weet ik niet, we gaan immers genoeg van dit soort producten zien in de komende tijd. Maar of die er ook zo mooi uit zien…?

Na het veto van de IJslandse president Ólafur Ragnar Grímsson over het wetsvoorstel voor de voorwaarden voor het terugbetalen van de Icesave tegoeden, werd er een hoop met modder gegooid door de regeringen en media van het Verenigd Koninkrijk en Nederland.

Een citaat van Fok! (nadruk door mij toegevoegd):

IJsland houdt uiterlijk 6 maart een referendum over het al dan niet terugbetalen van de Icesave-schulden, nadat president Olafur Ragnar Grimsson [sic] vorige week weigerde om een door het parlement goedgekeurde wet te tekenen die voorzag in terugbetaling van de schulden aan de Britse en Nederlandse regering.

Nee “vulli”, het referendum gaat over of de IJslanders het eens zijn met dat ze een paar jaar op een houtje moeten bijten. Het besluit dat het geld terugbetaald gaat worden is al in oktober genomen en door het parlement én de president aangenomen.

Maargoed, dat is natuurlijk Fok!, niet echt een journalistiek hoogstandje. De Pers doet het beter:

Als het voorstel wordt verworpen dan blijft de in augustus aangenomen wet van kracht, waarin IJsland bepaalde dat het de schuld tussen 2016 en 2024 naar eigen draagkracht in ieder geval deels zal aflossen. De Nederlandse en Britse regeringen gingen echter niet akkoord met die constructie en dwongen een nieuw akkoord af. Daarin beloofde IJsland alsnog de schuld volledig af te betalen.

Jammer genoeg gaan ze in een ander bericht toch weer de fout in (nadruk weer van mij):

Indien de bevolking van IJsland in een referendum tegen het terugbetalen van de Icesaveleningen aan Nederland en Groot-Brittanië stemt, heeft dat gevolgen voor het toetredingsproces van IJsland tot de EU. Dat zei Miguel Angel Moratinos, de minister van Buitenlandse Zaken van huidig EU-voorzitter Spanje vrijdag in een gesprek met buitenlandse journalisten in Madrid.

De IJslandse president Olafur Ragnar Grimmson [sic] weigerde begin deze week zijn handtekening te zetten onder de wet die de terugbetaling van 3,8 miljarden euro aan gedupeerde spaarders van de IJslandse bank Icesave in Nederland en Groot-Brittannië moet regelen. Hij heeft een referendum uitgeschreven over de kwestie. Dat vindt waarschijnlijk 20 februari plaats.

Ólafur Ragnar heeft het enige gedaan wat hij kon doen: de beslissing over deze voorwaarden bij het volk zelf wegleggen, zij zijn immers degenen die het moeten gaan betalen. Overigens is de wet nu weliswaar afgewezen door de president; deze wordt wél direct actief. Pas als het toekomstige referendum een negatieve uitkomst heeft, wordt het besluit teruggedraaid.

Eerlijk?

Is het wel eerlijk om van een land als IJsland te verlangen dat ze zo’n 600% van het BNP terugbetalen? Je zou zeggen dat de oorzaak ligt in een paar bankdirecteuren die teveel geld hebben geleend en toen op rooftocht moesten om al dat geld terug te krijgen. Ze vonden een enorme hoeveelheid geld in Groot Brittanië en in Nederland, genoeg mensen en organisaties die graag voor een klein beetje meer rente een enorm risico wilden lopen (maar meestal zonder zich dat te realiseren).

Maar het waren niet alleen de bankdirecteuren die geld zagen. In 2006, toen ik in IJsland zat, zag je dat de gemiddelde IJslander het tamelijk breed liet hangen. Dure hypotheken werden (goedkoper) afgesloten in buitenlandse valuta, kleine auto’s reden er nauwelijks, op de toeristen in hun huurauto’s na. Ondernemers investeerden in buitenlandse bedrijven, vooral in voormalig moederland Denemarken. Útrás heette het – “uitvasie” – en degenen die voorop liepen noemde men útrásarvíkingur. Het ging IJsland voor de wind, maar het bleek allemaal te geweldig om waar te zijn.

In april 2006 merkte ik op m’n IJsland-blog al op dat de IJslandse kronur aan het kelderen was en dat was nog maar het begin. Voor ons buitenlandse studenten was dat natuurlijk geweldig, want een biertje werd steeds goedkoper! De economische vooruitgang was echter nog niet gestopt, maar op de achtergrond ging natuurlijk al het een en ander mis.

Om toch hun dure levensstijl aan te kunnen houden, stapten de IJslandse banken over de grenzen en openden vestigingen in verschillende landen in Noord Europa, waaronder Nederland. De regering keurde het goed dat de tegoeden zouden vallen onder het internationale depositogarantiestelsel (tot 20.877 euro wordt door IJsland aan elke spaarder vergoed in het geval een IJslandse bank omvalt), want zo zou er buitenlands geld het land in kunnen stromen. Ze overleefden 2007 en een goed deel van 2008… En toen stortte het in oktober als een kaartenhuis inelkaar.

Alleen Icesave was een IJslandse bank, Landsbanki en Kaupþing waren in de respectievelijke landen geregistreerd als bank. Spaarders bij die banken vielen dus onder de depositogarantie van dat land. Icesave echter niet, en het had als bank nooit mogen worden toegelaten in IJsland, maar het leverde een hoop snel geld op.

Conclusie

Het is niet de schuld van Jón-með-Húfunni (Jan-met-de-Pet), maar er zijn meer verantwoordelijken dan alleen die paar bankdirecteuren en ik denk dat een hoop mensen dat vergeten. Ik denk dat het die mensen zijn die hun excuses mogen aanbieden aan hun mede-IJslanders die wél normaal konden blijven bij het zien van al dat klatergoud en nu met torenhoge schulden (en vaak ook nog zonder werk) zitten.

Deze IJslanders zijn woedend op hun oude regering die alles maar goedkeurde als het geld opleverde, ze zijn woedend op de centrale bank die het niet verhinderde en bleef volhouden dat er niets aan de hand was.

“There is nothing wrong with the Icelandic banking sector!”

Dit wilde ik even kwijt en kon ik eigenlijk nergens anders kwijt. Wij gaan deze zomer naar IJsland, de economie een kleine oppepper geven. Een van de manieren om het geld van Icesave terug te krijgen is zorgen dat de economie weer op gang komt, want van een kale kip valt niet te plukken.

Bij compleet toeval liep ik vorige week door de televisiegids en merkte een heel onwaarschijnlijk programma op. Joanne Lumley, vooral bekend als Patsy uit Absolutely Fabulous gaat haar jeugddroom achterna en reist naar het noorden van Noorwegen om daar het noorderlicht te zien. We reizen met haar mee vanaf het station in Trondheim (yay!) naar Å op de eilandengroep Lofoten, tot aan een ijshotel helemaal in het leefgebied van de Sami.

De reactie van Lumley is prachtig, ik kan me de ijskoude oktobernacht in 2006 nog goed herinneren dat ik er precies hetzelfde bij stond, ontiegelijk nietig en zelfs inclusief de gedachte “hoe gelukkig kun je eigenlijk zijn”. De omschrijving van Lumley is oprecht, maar ik denk dat je het noorderlicht gezien moet hebben om dat gevoel helemaal te begrijpen.

“This is the wonder of the world, this is it… I might just have to lie down and stare!”

Voorlopig staat deze film nog wel even op m’n harde schijf…

Een gelukkig 2010 allemaal!

Tsja, er is alweer een jaar voorbij en op deze blog is het in dat jaar eigenlijk best stil geweest. Slechts 19 berichten hebben het levenslicht gezien, zo zie ik in de archieven. Dat heeft er natuurlijk alles mee te maken dat er in het afgelopen jaar nogal veel is gebeurd en ik niet altijd de tijd wist te nemen om eens rustig de beslommeringen van me af te schrijven.

Terugblik

Laten we het allemaal nog eens langslopen… 2009 begon eigenlijk redelijk hetzelfde als dit jaar: koud, ijskoud. In januari lag er overal een dikke laag ijs en de Tocht der Tochten leek dichterbij dan ooit. In februari ging ik voor het eerst met Isis mee op trainingskamp in Collalbo, waarschijnlijk de mooiste (en snelste) buitenbaan van de wereld en aan het eind van de maand reed ik mooi drie PR’s op het Isis-toernooi.

Tussen het schaatsen door besteedde ik toen vooral aandacht aan het afronden van het programmeerwerk voor m’n afstudeeropdracht, aan CoffeeDregs dus. Intussen ging ik eens rondkijken naar wat ik na mijn studie ging doen. We hadden inmiddels te horen gekregen dat we een mooi appartement in de Toeloop zouden kunnen krijgen en de huur moest natuurlijk wel betaald kunnen worden!

De eerste sollicitatie was gelijk raak, bij ISAAC mocht ik aan de slag en het klikte, want inmiddels is mijn halfjaarcontract alweer verlengd…

Voornemens

Jaja, je kan er natuurlijk niet onderuit. Ik heb een paar goede voornemens, zo wil ik wat meer gaan schrijven om er wat meer oefening in te krijgen. Het zal hopelijk resulteren in een groter aantal artikelen in het jaar 2010.

Ik wil ook weer meer tijd maken voor vrienden, dat is er in het afgelopen half jaar behoorlijk bij in geschoten.

Heeft iemand nog andere goede ideeën voor voornemens?

Met het groeiend aantal GPS chips in telefoons en andere mobiele apparaten, groeit ook het aantal diensten waarmee je je locatie kunt bijhouden. Sommige diensten, zoals Google Latitude, zijn heel droog en geven slechts een ballonnetje weer op de plek waar je bent en hebben verder weinig speciale functies. Andere diensten maken er een spel van, waarbij je punten kan verdienen als je naar een bepaalde plek gaat.

Geocaching

Het idee van deze spellen komt voort uit het fenomeen Geocaching. Op een geocache-forum wordt een raadsel geplaatst wat je als je het hebt opgelost naar de plek zal voeren waar je een “cache” zult vinden. Zo’n cache bestaat meestal uit een verder nutteloos object (een plastic boerderijdiertje, een haarborstel, noem het maar op) en een boekje waar je je naam in kunt vullen. Andere vinders van de cache kunnen zo zien wie hen voor was en wanneer. Om aan geocaching te doen hoef je eigenlijk alleen een GPS ontvanger of een goede stafkaart te hebben. Eigenlijk is het dus gewoon een soort schatzoeken.

Een paar jaar geleden waren GPS ontvangers nog duur, maar tegenwoordig heeft bijna iedereen die vaak op de weg zit wel een navigatie-systeem en zitten de chips ook in steeds meer telefoons.

Virtuele spellen in de echte wereld

Een paar weken geleden heb ik de iPhone app Gowalla geïnstalleerd. Gowalla is geocaching, maar dan met virtuele caches, je zult dus nog steeds op stap moeten gaan, maar op de locatie zelf is geen schat meer te vinden. Het spel is dan ook niet om de schatten te doen, maar om het ontdekken van nieuwe plekken.

Op willekeurige plekken krijg je items die daar “liggen”, deze kan je dan weer achterlaten voor de volgende, of bewaren voor later gebruik. Dit gebruik is op dit moment now wel beperkt tot stoer doen tegenover je vrienden. Er zijn ook voorgedefinieerde “trips”, een verzameling plekken die je kan bezoeken. Heb je zo’n trip voltooid, krijg je een stempel in je paspoort. Draag je bij aan het netwerk, door veel plaatsen toe te voegen, verdien je ook een stempel in je paspoort.

Op dit moment lijkt Gowalla nog vooral spielerei, maar het is te hopen dat er in de toekomst iets meer mee te doen valt. In plaats van “Clickety Bricks” of een “Clay Pot” zou je natuurlijk veel liever een gratis broodje krijgen bij je favoriete broodjeszaak. Of tenminste, dat zou een bedrijf waarschijnlijk liever zien ;-).

Ik kreeg afgelopen week deze mail (verstuurd vanaf een persoonlijk hotmail-adres, de naam heb ik toch maar even veranonimiseerd):

Hoi,
Ik ben S. en ik zie dat u een website runt i.v.m. Apple, enz.
Ik heb een klant die geïnteresseerd is om met u samen te werken.
Hij zou graag een neutrale vermelding krijgen in één van uw artikels/tips over Apple-producten.

Bij deze.

Sorry, maar wat moet ik met zo’n mail? Hoe serieus moet ik die klant nemen? Een paar maanden geleden kreeg ik ook al een mail van dezelfde “persoon” (is het een echte persoon? Google kent bijna geen enkele pagina van iemand met deze naam):

Ik ben S. en ik zie dat u een website runt i.v.m. Mac computers.
Ik heb een klant die geïnteresseerd is om te adverteren op uw website. Aanvaardt u advertenties op uw website? Welke advertentie-opties biedt u aan?

Ik heb er nooit aan gedacht en heb eigenlijk ook weinig interesse in adverteerders op mijn website. Het is een hobby en dat zal het voorlopig nog wel blijven, tenzij iemand met een concreet aanbod komt waar ik iets mee kan.

Heb jij wel eens dergelijke mails ontvangen en wat deed jij ermee? Ik ben benieuwd.

Zo, Isis kan weer gaan doen waar het goed in is; schaatsen op de lange baan. De ijsbaan is dit jaar een week eerder open gegaan en we hebben dus alweer twee keer over het ijs mogen glijden.

Nog vijf jaar mag ik een sportkaart aanvragen, maar of ik ook nog zo lang bij Isis ga schaatsen zal de tijd leren. In ieder geval ga ik dit jaar lekker veel rondjes rijden in de B-groep en hopelijk weer wat scherpere tijden wegzetten.

Afstand	PR	WR
300 m	37.92	-
500 m	57.72	34.03 (Wotherspoon)
1000 m	1:58.71	1:06.42 (Davis)
1500 m	2:57.66	1:41.80 (Davis)
3000 m	6:16.75	3:37.28 (Ervik)
5000 m	-	6:03.32 (Kramer)

Schaatstijden op 11 oktober 2009

SCJP’er, zo mag ik me voortaan dus noemen. Tenminste, totdat ik mezelf ook SCWCD’er mag noemen, want dat is natuurlijk hipper.

Sun heeft bepaald dat ze mij best een certificaat wilden geven dat ik in Java kan programmeren. In ruil daarvoor moest ik wel nog even anderhalf uur door wat vragen klikken en de juiste antwoorden geven.

Inmiddels ben ik dus al aan SCWCD: Sun Certified Web Component Developer begonnen, waarin het draait om Servlets, JSPs, Containers, Filters en hoe die componenten samenwerken in een webserver.

Het lijkt erop dat _why er de brui aan heeft gegeven. Rubyist why the lucky stiff heeft zijn Twitter-gebruiker verwijderd en ook zijn gegevens van Github gewist. Ook z’n sites hackety.org, whytheluckystiff.net, shooes.net en hobix.com zijn foetsie.

Waarom is dit nieuws? Hobix is de software die dit weblog genereert, geschreven rond 2005 door _why himself en daarna door een aantal enthousiastelingen nog een beetje doorontwikkeld.

Een van z’n laatste Tweets:

programming is rather thankless. u see your works become replaced by superior ones in a year. unable to run at all in a few more.

Meer op Rubyinside.com.

Update: John Resig heeft een eulogie voor _why geschreven, wat misschien ook een en ander duidelijk maakt voor degenen die _why niet echt kenden (inclusief Resig zelf).

Dat opent vragen, is het karakter _why definitief heengegaan? En zien we een nieuw karakter opstaan?

Via swissmiss:

Far Foods:

Een alternatieve verpakking voor supermarktprodukten, om de afstanden die voedsel soms moet afleggen en de hoeveelheid CO2 die daarbij vrijkomt te benadrukken. De bon heeft een afscheur-strip zoals bekend van boarding passes.

Vorig jaar schreef ik over het feit dat ik een account op Twitter had aangemaakt. De directe aanleiding was het arriveren van m’n Nokia N810 (daarover moet ook nog eens wat geschreven worden, bedenk ik mij nu) en de aanstaande studiereis naar Scandinavië.

In die tijd heette Twitteren nog microbloggen en het Journaal had er nog niet van gehoord. Updates gingen nog via de instant messenger en de “Fail Whale” was nog lang niet populair.

De vliegtuigcrash bij Schiphol maakte Twitter in één klap bekend in Nederland. Daarna ging het snel, steeds meer “oude media” werd actiever op Twitter. Ook de commerciëe bedrijvigheid nam toe, wat je vooral merkte aan de mails van nieuwe volgers die probeerden je te lokken ook hen te volgen.

Het grote publiek raakt intussen wat bekender met het fenomeen en vraagt zich vooral af wat er nou zo interessant is om iedereen te vertellen wat je aan het doen bent. Nou, ik geef ze daar helemaal gelijk in, want dat is helemaal niet zo interessant.

Waarom ik dat dan toch de hele wereld meedeel? Omdat het zoveel méér kan zijn dan alleen zeggen wat je aan het doen bent. Het laat zien wat je beweegt, welke kennis je hebt, hoe bereid je bent die kennis te delen. Oftewel, wat voor mens je bent. Dat kan interessant zijn voor je toekomstige werkgever!

Tegelijk kan je toekomstige werkgever zich óók via Twitter of een soortgelijke dienst profileren. Je raadt het al, mijn werkgever heb ik leren kennen via Twitter. Pas nadat ik @isaaceindhoven had gevolgd vielen me hun wervingsposters op de TU/e me op! Intussen had ik voor mezelf al een beeld gevormd van een dynamisch bedrijf met interessante projecten. Een paar minuten nadat ik mijn sollicitatie had verstuurd las ik in mijn Twitter client:

Een bedrijf wat zijn werkzaamheden publiceert, profileert zich als een open organisatie. Bij ISAAC wordt geprobeerd elke week iets op de ISAAC blog te zetten. De artikelen over het algemeen wel behoorlijk technischer van aard, maar daarvoor is het natuurlijk ook een software- en geen marketingbedrijf.

Maar alleen publiceren is echter nog geen open communicatie, want communicatie vereist tweewegverkeer. Neem bijvoorbeeld Rhinofly, het bedrijf waar m’n neef Frank Meeuwsen als brand manager jarenlang het online gezicht van is geweest. Als een van Nederlands oer-bloggers wilde hij het merk Rhinofly in de blogosphere vestigen. Op hun “corporate weblog” Frank-ly delen ze de kennis die ze intern opdoen met de buitenwereld, met de mogelijkheid tot discussie.

Interne bedrijfsdiscussie die geschikt is voor de buitenwereld, wordt via Twitter gedeeld. Het geeft de lezer het gevoel betrokken te zijn bij het bedrijf, er deel van uit te maken en dat is soms ook zo, want je bent altijd vrij om te reageren en een open organisatie moedigt dit ook aan en neemt de nieuwe discussiepartner (tijdelijk) op in het gesprek.

Naast communicatie is een tool als Twitter ook heel geschikt om eens het leven van iemand uit een andere beroepsgroep te volgen. Wat doet een topsporter als hij niet de snelste 500 meter ooit schaatst? Waarmee is een minister van buitenlandse zaken zoal bezig?

Twitter stelt de vraag “Wat ben je aan het doen?”, maar dat zou eigenlijk moeten zijn “Wat houdt je bezig?”