Ik val flauw van naalden. Altijd al gehad. En die naald hoeft er niet eens bij mij in te gaan; ik kan ook flauwvallen als er bij iemand anders een infuus wordt gelegd of een buisje bloed wordt afgenomen. Bloed zelf heb ik geen problemen mee, het zijn puur de naalden.

Maar het zijn niet alleen naalden. De diepe neus-swab van de coronatest was ook voldoende om mij het bewustzijn te laten verliezen. Of ik ga van m’n stokje van een simpel vingerprikje voor een CRP bloedtestje bij de huisarts. Allebei erg onhandig natuurlijk…

Het is me nog niet helemaal duidelijk wat het bij mij oorspronkelijk heeft veroorzaakt, maar de DSM-IV omschrijft de “bloed-, letsel- en injectiefobie” wat aardig in de buurt komt van wat ik ervaar. Zo’n 3-4% van de populatie heeft er last van. Specifiek op mij is het vasovagale type van toepassing waarbij de bloeddruk daalt op het moment dat ik denk aan wat er allemaal gebeurt, of dat ik luister naar het verhaal van een ander. Het resultaat is meestal flauwvallen.

Vanuit deze situatie kan je eigenlijk twee kanten op. Je kan elke naald en andere medische behandeling uit de weg gaan, of je kan accepteren dat het probleem bestaat en er vol tegenin gaan.

Ik koos voor de tweede optie. Na die episode met de coronatest was ik vastberaden mij dit niet meer te laten overkomen. Ik heb inmiddels geleerd aan te geven dat ik makkelijk flauwval en dat wordt erg gewaardeerd door het medisch personeel, want dan hoeven zij me niet van de grond op te rapen en in stabiele zijligging gaan draaien. Nog belangrijker, ze hoeven zich niet direct zorgen te maken dat er iets ernstigers aan de hand is. Het zorgt er ook voor dat alles er wat relaxter aan toe gaat. Dat heb ik ook echt wel nodig, want als ik bijkom is dat meestal redelijk chaotisch en badend in koud zweet.

De eerste prik, op de gezondheidsverklaring ingevuld dat ik flauwval bij vaccinaties. Ik word naar een apart hokje gebracht met een bed. We praten wat, de arts bereidt de prik voor en ik installeer mij op het bed. De prik gaat goed, voel hem amper en alles lijkt dan ook goed te gaan, dus al vrij snel ga ik rechtop zitten. Dát had ik beter niet kunnen doen, want binnen vijf tellen voel ik me slap worden en ga ik snel weer liggen. Maar nu is het eigenlijk al te laat; de hersens zijn aan het malen over wat er zojuist is gebeurd. Doordat ik lig is het iets makkelijker de syncope tegen te houden, maar ik zweet alsnog als een otter.

Afgelopen week kreeg ik de tweede prik; weer een bed, een babbeltje met de dienstdoend arts, even tot rust komen en terwijl we aan het kletsen zijn meteen, hup die naald erin. Ik voel hem, ik wéét dat hij erin zit. Dat zou normaalgesproken genoeg zijn om mij te laten vertrekken naar mijn eigen psychedelische privé-bioscoop. Niet vandaag, ik voel een heel lichte tinteling in mijn hoofd, maar dat is alles.

Na een paar minuten durf ik het aan om rechtop te gaan zitten en nog geen minuut later sta ik alweer op mijn benen. Helemaal super voel ik me dan nog niet, maar dit is een enorme overwinning. Het kwartiertje in de nazorg kan ik gebruiken om bij te komen, even nog wat extra suiker erin en dan ben ik weer helemaal de oude.

Zo’n positieve ervaring geeft me goede hoop dat ik ooit zittend kan worden behandeld en niet meer zo hoef op te zien tegen een bloed-onderzoek of een vaccinatie.